Martin Auer: Die Vreemde Oorlog, Stories vir 'n Kultuur van Vrede

   
 

Ster-slang

Please share if you want to help to promote peace!

Vertaling deur Santa Botha

This translation has not yet been reviewed

Die Dromer
Die Blou Seuntjie
Die Eienaardige Mense van die Planeet Hortus
Arobanai
Ster-slang
Verslag aan die Raad van die Verenigde Sterrestelsels
Eerlike Woorde uit die mond van 'n Europeër
Die Bom
Author's comments
Download (All stories in one printer friendly file)
About the Translator
About the Author
Mail for Martin Auer
Licence
Creative Commons licence agreement

Bücher und CDs von Martin Auer


In meinem Haus in meinem Kopf
Gedichte für Kinder

Die Prinzessin mit dem Bart
Joscha unterm Baum
Was die alte Maiasaura erzählt

Die Erbsenprinzessin

Der wunderbare Zauberer von Oz - Hörbuch zum Download

Die Jagd nach dem Zauberstab, Roman für Kinder - Hörbuch zum Download
Der seltsame Krieg
Geschichten über Krieg und Frieden

Zum Mars und zurück - Lieder
Lieblich klingt der Gartenschlauch - Lieder
Lieschen Radieschen und andere komische Geschichten - CD

Hier is ek. Ek is besig om te dans. Ons dans in 'n lang ry, geverf en versier ter ere van die god. Binnekort sal ons by Huitzilopochtli wees; binnekort sal ons die son in die lug help opstyg. Ons was krygers, nou is ons gevangenes. In 'n lang ry dans ons en heel voor staan die hoëpriesters. Ons dans in 'n lang ry, terwyl ons die een na die ander heengaan as 'n offer aan die gode. Binnekort sal hulle die mes wat uit swart klip gemaak is in my bors ook insteek. My bloed sal oor die altar vloei en hulle sal my hart uitsny. My bloed is voedsel vir die gode. My bloed is voedsel vir Huitzilopochtli, die son. Ek dans. Hulle het vir my 'n pulp gegee om te drink. Nou voel ek lig terwyl ek dans. Aanvanklik was ek hartseer gewees omdat dit nie ek was wat 'n gevangene van 'n vyand gemaak het nie. Maar nou is ek lig: deur my sal die Aarde gered word, die offer van my liggaam sal die gode in so'n mate bevredig dat hulle sal besluit om nie die Aarde te vernietig nie. Ek sal opstyg tot by Huitzilopochtli; ek sal saam met hom deur die lug reis. En dan sal ek 'n suikerbekkie word, soos wat al die dapper krygers wat tydens oorlogvoering gesneuwel het sal word, hulle wat gedurende die oorlog opgeoffer is, en dan sal ek van blom tot blom vlieg en altyd gelukkig wees solank as wat die Aarde bestaan. Dis hoe dit nog altyd was en dis hoe dit moet wees.

Ek dans en kom al hoe nader aan die altaar. Ek dans en terwyl ek dans, onthou ek:

Ek is gebore op dag 1 van die maand Ocelotl, en op hierdie manier het die noodlot dit vir my vooruit bepaal dat ek as 'n oorlogsgevangene sou sterf. Die dag toe ek in die wêreld gekom het, het die vroedvrou vir my gesê: "Liefste seun, weet vandag dat jou huis nie die huis van jou geboorte is nie, want jy is 'n soldaat, jy is 'n Quecholli-voëltjie en die huis waar jy gebore is, is maar net 'n nes. Jy is bestem om die son te verkwik met die bloed van jou vyande en om die Aarde te voed met hulle liggame." Alle seuns is op hierdie manier begroet.

As dit 'n meisie was, sou sy gesê het, "Jy moet in die huis bly net soos wat die hart in die liggaam bly. Jy moenie die huis verlaat nie, jy moet soos die as in die stoof wees." Baie toesprake is gelewer met my geboorte. Familie en vriende het kom besoek aflê en die sterrekundige-priester is gevra om die heilige kalender te lees wat 'n persoon se lot voorspel het. Hy het die dag van my onderdompeling vasgestel en op hierdie dag is ek meer as een keer met water besprinkel. Die vroedvrou het die volgende woorde uitgespreek: "Neem en ontvang, want jy sal van water lewe op hierdie Aarde, jy sal groei en groen word van water; water gee vir ons wat ons nodig het om van te leef." Toe het hulle vir my die naam Citlalcoatl gegee, Ster-slang.

Vir agt jaar lank het ek in my vader se huis gewoon. Van die oomblik af wat ek kon loop en praat, moes ek gaan water en hout haal het en saam met my vader na die mark toe gegaan het. Later het ek geleer om vis te vang en te seil; my susters, daarenteen, het geleer om te spin en te weef, hoe om die vloer te vee en om mielies fyn te maak op die maalklip. Toe ek agt jaar oud was, het my vader my na die calmecac toe gestuur, die tempelskool, en nie na die gewone krygers-skool toe nie. "Luister, my seun," het hy vir my gesê. "Aan jou sal daar nie eer of respek betoon word nie. Jy sal geïgnoreer, verag en verneder word. Elke dag sal jy die dorings van die garingboom moet afsny om boete te doen. Jy sal jouself met die dorings moet steek en jou bloed as 'n offer moet gee en snags sal hulle jou kom wakker maak om jou in koue water te laat bad. Berei jou liggaam voor vir die koue en wanneer die vas-tyd aanbreek moet jy seker maak dat jy dit nie verbreek nie. Moenie toelaat dat enigiemand 'n teken van swakheid by jou bespeur tydens die vastyd- en boetedoenings-oefeninge nie.

Ek het geleer om 'n man te wees in die tempelskool. Hulle het opoffering en self-ontkenning vereis. Snags, in die berge, moes ons wierook en ons bloed aan die gode offer. Bedags moes ons baie hard werk in die tempelvelde. Baie swaar straf het gevolg op die geringste misstap. Partykeer het ek gehuil en gewonder hoekom dit so moeilik moet wees om 'n soldaat en 'n man te wees. Maar met tyd het ek sterker geword. En ek het neergesien op die seuns wat die gewone krygers-skool bygewoon het. Hulle moes hout kap en die watervore en -kanale skoonmaak en op die gemeenskapsvelde boer. Maar met sononder het hulle almal na die cuicacalco toe gegaan, die huis van sang, en dan daar gedans en gesing het tot middernag toe en saam met meisies geslaap het met wie hulle nie getroud was nie. Hulle het net bevriend geraak met krygers wie se optredes hulle bewonder het en dit graag wou namaak. Hulle het niks geweet van die dieper dinge, van wetenskap, die kunste of aanbidding van die gode nie.

Ons, wat studente was van die calmecac, was bestem vir hoër dinge. Ons kon priesters word of openbare amptenare. Ek het selfdissipline en uithouvermoë in die tempelskool geleer, maar ek het ook geleer om ander mense met eerbied te benader en aan te spreek, op dieselfde manier as wat  dit in die koning se hof gedoen is. Ek het die regte manier aangeleer oor hoe om met openbare amptenare en regters te werk. Ek het sterrekunde geleer, sowel as die ontleding van drome, die uitwerk van jare en die sterrekundige kalender. Ek het geleer hoe om die tekens en prentjies vir syfers en name te teken en hoe om die geskrifte van ons voorvaders te ontsyfer. Ek het ook die gewyde gesange van ons mense geleer sing, die liedere waarmee die lof van die gode besing is en die liedere wat vertel het van die Asteke-volk se geskiedenis. Want ons is 'n groot en magtige volk wat deur al die volke van die aarde gevrees word.

Lank gelede het ons weggetrek uit Aztlán, ons eerste tuisland, van waar ons naam, die Asteke, afgelei is. Volgens die legendes was Aztlán deur water omring en het ons daar gelewe as vissermanne. Heel aan die begin was ons arm. Ons het klere gedra wat gemaak was van dierevelle en het niks anders as pyle en boeë en teikens vir ons spiese gehad nie. Ons was niks beter as die bosmense wat verder noord van ons koninkryk af gebly het nie. Ons leiers was vier priesters, wat 'n draagbare tempel wat van riete gemaak was, rondgedra het. In hierdie tempel het ons god, Huitzilopochtli, gewoon vanwaar hy met hulle gepraat het en vir hulle gesê het wat hulle behoort te doen. Nadat ons Aztlán verlaat het, het ons god ons beveel om onsself die "maanmense" te noem, die Meksikas.

Wanneer ons op 'n goeie blyplek afgekom het, het ons miskien vir 'n paar jaar daar gebly. Ons het koring gesaai, maar nie altyd lank genoeg daar gebly om dit te oes nie. Gewoonlik het ons 'n bestaan gemaak uit die jag van bokke, hase, voëls, slange en op dit wat uit die aarde gegroei het.

Maar ons god het ons belowe: "Ons sal tot rus kom en onsself iewers vestig en dan sal ons al die volke van die wêreld oorwin; en ek sê nou vir julle, dat ek julle definitief as meesters en konings oor alles in hierdie wêreld sal aanstel; en dat julle sal regeer oor ontelbare onderdane wat aan julle sal eer bewys, en hulle sal aan julle 'n oorvloed van kosbare gesteentes, goud, vere van die Quetzal-voël, smaragde, koraal en ametis skenk. En julle sal dit as juwele dra. En julle sal ook 'n groot verskeidenheid vere, kakao en katoen in verskillende kleure hê. Julle sal al hierdie dinge belewe!"

Party mense het gesê dat Huitzilopochtli nie van die begin af ons god was nie. Ons stam het uit sewe familiegroepe bestaan, en elke familiegroep het sy eie beradings gehou en sy eie leier gekies. En so het hulle dan gesê, het elke familiegroep ook sy eie god. Maar Huitzilopochtli was die magtigste van hulle almal, die god van son en van oorlog. Ons het deur baie lande gereis. Sommiges was verlate en onbewoond, ander was gevestig en ons moes met die inwoners daarvan baklei. By sommige plekke het ons langer vertoef en 'n tempel vir ons god gebou. Maar ons het altyd gevoel asof ons gedryf word om te bly beweeg. Ons moes dikwels ons oumense agterlaat wanneer ons verder getrek het. Partykeer het 'n groep uit ons stam van ons geskei en in 'n ander rigting ingetrek. Ander het egter weer by ons aangesluit: jagters, wat nog nooit in 'n dorpie gewoon het nie. Uiteindelik het ons by die pragtige land tussen die berge uitgekom wat vandag ons naam dra, die naam Meksika. Dit sit hoog bokant die twee seë, beskerm en omring deur die berge. Hier is dit altyd lente. Net by uitsondering raak dit vriesend koud hier, en wanneer dit bedags warm is in die somertyd, bly die nagte altyd koel. Fonteinwater uit die berge voorsien die land van water en in die laaggeleë valleie is daar vyf koel mere, wat omring is deur dorpies en stede.

Lank gelede was daar 'n magtige koninkryk hier, die Tula-koninkryk, stad van die god Quetzalcoatl. Maar Quetzalcoatl, die god van die kunste en van die kalender, het sy stad verlaat en die koninkryk het in duie gestort. Die dorpies en die stede rondom die strandmere was klein en die mense was sonder 'n leier. Elke stam het vir homself bestaan, elkeen met sy eie tradisies en sy eie gode.

Ons het 'n tuiste gevind by 'n plek met die naam Sprinkaanheuwel, Chapultepec. Daar het ons vir die eerste keer 'n enkele leier vir die hele stam gekies, omdat ons al te veel moes baklei met ons bure en nou 'n kaptein nodig gehad het wat bedrewe was in oorlogvoering. Ons bure het bekommerd geraak toe ons onsself daar gevestig en kinders gehad het en ons toe aangeval. Ons het onsself baie goed verdedig, maar toe hulle te sterk vir ons geraak het, het hulle ons weggedryf. Ons kaptein is gevange geneem en geoffer, en toe moes ons onsself oorgee aan ons bure.

Die regeerders van Culhuacán het vir ons 'n bietjie grond gegee op 'n plek wat twee ure ver weg was van hulle stad af en waar dit gekrioel het van die slange. Ons was veronderstel om daar te bly omdat hulle bang was vir ons en ons nie naby hulle wou hê nie. Maar ons het die slange gevang en dit gebraai, omdat ons na al ons omswerwinge al gewoond geraak het daaraan om swaar te kry. En dis hoekom hulle ons slang-eters genoem het. Maar hulle het ons gerespekteer omdat ons oorleef het waar niemand anders kon nie. So was dit binne 'n kort tydjie vir ons moontlik om met hulle handel te dryf. Hulle het met ons dogters getrou en ons het met hulle s'n getrou, en op hierdie manier het ons verwant geraak aan mekaar. As hulle oorlog gevoer het met hulle bure, het hulle ons genader vir hulp, en dan het ons wapens gemaak om hulle te gaan red. Maar toe hulle sien watter goeie krygers ons was, het hulle weer bang geword vir ons en ons nie vir ons hulp bedank nie. En toe het ons oorlog verklaar teen hulle.

Ons het gevlug na Acatzintlán. Daar het ons vlotte gemaak van ons skilde en spiese en daarmee oor die water na 'n klein eilandjie in die meer toe geroei.

En toe het een van Huitzilopochtli se priesters 'n visioen gehad waarin die god aan hom verskyn en vir hom gesê dat ons moet gaan soek na 'n nopal-kaktus waarop 'n arend sou sit. Hierdie plek sou genoem word die "plek van die kaktusvrugte", Tenochtitlán, en op daardie plek moes ons 'n stad begin bou. Ons het na die arend gesoek wat op die kaktus gesit het en hom gekry, terwyl hy besig was om van die rooi kaktusvrugte te eet, net soos wat die son aan die harte van die krygers geëet het. Daar het ons grassooie afgesny en dit in die vorm van 'n heuwel opmekaargestapel en toe bo-op dit 'n tempel van riete opgerig vir Huitzilopochtli. "Hier," het Huitzilopochtli vir ons gesê, "hier sal ons van onsself heersers maak oor al die stamme, oor hulle eiendom, oor hulle seuns en dogters. Hier sal hulle ons dien en eerbewys-betalings aan ons maak. Op hierdie plek sal die beroemde stad gestig word wat bestem is om die koningin en meesteres oor al die ander te word - waar ons eendag al die konings en prinse sal ontvang wat hierheen sal kom om eer te betoon aan die magtigste stad."

So het ons onsself dus weer op'n plek bevind wat deur water omring was, net soos ons vorige tuisland, Aztlán.

Soos wat ons al vir eeue daaraan gewoond was om te doen, het ons die stad verdeel volgens die heilige nommer vier. Die stad het bestaan uit vier vierdes en elke vierde is opgedeel in stadsrade wat calpulli genoem is. Elke calpulli het aan 'n spesifieke stam behoort en elkeen het sy eie tempel vir hulle stamgod gehad. Die land het aan die hele stam behoort en is slegs geleen aan die individuele families.

Daar was 'n oorvloed van voëls en vis daar. Maar omdat ons net 'n beperkte hoeveelheid land gehad het, het ons tuine gemaak in die water. Ons het mure geweef van riet en tussen hierdie mure het ons lae modder en waterplante ingebou, totdat dit bokant die water uitgesteek het. Dan kon ons boontjies en mielies daarop plant.

Na die verloop van 'n paar jaar het ons onder mekaar begin stry en 'n deel van ons stam het toe weggetrek en Tlatelolco gaan stig op 'n nabygeleë eiland.

So het ons tussen riete en biesies op ons eiland gelewe, sonder hout of klip. Tweehonderd jaar het al verbygegaan sedert ons Aztlán verlaat het.

Ons het vir niemand ingegee nie omdat ons stad op die grense gelê het van drie streke, die streke van die Tepaneke, die Acolhuase en die mense van Culhuacán, waarvan die inwoners daarvan hulle almal rondom die meer gaan vestig het. Ons het na hulle markte toe gegaan en daar met hulle gaan handel dryf. Ons het vir hulle vis, paddas en ander waterdiere gebring en hulle het vir ons hout en klip gegee vir ons huise en tempels.

Toe ons kaptein en hoëpriester, Tenoch, dood is, het ons vir die regeerder van Culhuacán gevra om vir ons 'n heerser te gee omdat die Meksikane veragtelik en onbelangrik was en omdat ons gedink het dat dit ons aansien sal verhoog as ons die seun van 'n beroemde prins vir ons leier kon hê. Ons het hom versoek om Acamapichtli, die seun van 'n Meksikaan en van 'n Culhua-prinses, as ons heerser aan te stel. Hy was ook verwant aan Acolhuas. Tlatelolco, daarenteen, het die seun van die Tepaneke se kaptein gekies om hulle heerser te wees. Op hierdie manier was al die stamme rondom die meer verwant aan mekaar. Acamapichtli het op 'n vredevolle wyse regeer. Hy het ons laat huise bou, watertuine en kanale.

Van al die nasies rondom die meer, was die Tepaneke die sterkste. Hulle het oorlog gevoer met ander stede en sodra hulle die stede verower het, het hulle eerbewys van die inwoners geëis. Soos wat hulle al sterker geword het, moes ons ook op die ou end eer bewys aan hulle en saam met hulle gaan oorlog maak het wanneer hulle so gesê het.

Toe ons kaptein, Acamapichtli dood is, het ons leiers sy seun, Huitzilihuitl, "Suikerbekvoëltjie-Vere" as sy opvolger gekies en hy het toe met 'n kleindogter van die Tepaneke-kaptein getrou. Op hierdie manier het ons situasie verbeter en die Tepaneke moes ons noodgedwonge daarvoor respekteer. Huitzilihuitl het oorlog gevoer met die lande in die suide, waar daar 'n oorvloed van katoen was. Dit is hoe die Meksikane dit reggekry het om hulle eerste klere uit katoen te maak. Voorheen het hulle net die rowwe materiale geken wat gemaak was van garingboom-vesels. Toe het hy Cuauhtinchan, Chalco, Otumba, Tulancingo en nog meer stede verower. Hy het ook die oorlog met Texcoco begin.

Sy seun was Chimalpopoca, wat na hom as kaptein verkies is. Hy het die oorlog met Texcoco beeïndig en die stad verower. Die regeerder van die Tepaneke het die stad aan die Meksikane oorhandig en van toe af moes hulle aan ons eer bewys. Ons moes egter nogsteeds aan die Tepaneke eer bewys.

Maar na die dood van die Tepaneke se regeerder, wou ons nie meer hulle onderdane wees nie. Ons stad het groter geword, en ons het nie meer in hutte gebly nie, maar huise gebou van klip. Ons wou nie meer nie Tepaneke dien nie. Maar die boere was bang gewees om oorlog te maak met die Tepaneke want hulle het uit ondervinding geweet hoe sterk hulle was. Toe het die opsieners - dit was nou almal wat familie was van die kaptein, asook die krygers se leiers - gesê: "As ons nie suksesvol is met hierdie oorlog nie, sal ons onsself in julle hande oorgee. Julle mag dan wraak neem op ons en ons laat vrot in vuil hokke." Daarop het die mense soos volg geantwoord: "En ons belowe om julle te dien en vir julle te werk, om julle huise te bou en om julle as goeie regeerders te erken, as julle hierdie oorlog sou wen."

Toe het ons aangesluit by die magte van Texcoco, teen wie ons vroeër baie oorlog gevoer het, en nou ook teen die Tepaneke geveg het. Ons het beslag gelê op hulle stad vir honderd en veertien dae. Toe het ons hulle verower. Hulle regeerder, Maxtla is opgeoffer en sy hart is uitgesny. Daarna is hy begrawe, omdat dit die gepaste ding was om te doen vir 'n regeerder.

Nou het die Meksikane 'n groot deel van die land besit. Die land is onderverdeel, en in ooreenstemming met die ooreenkoms wat gemaak is tussen die opsieners en die mense, het die leiers en die opsieners die grootste deel ontvang. Die stamme het egter net 'n klein bietjie grond ontvang, skaars genoeg om hulle tempels te behou. Party mense sê egter dat daar nooit 'n ooreenkoms gemaak was tussen die mense en die opsieners nie, en dat die opsieners dit alles opgemaak het. Die mense het gesê dat dit onregverdig was, want vroeër het die land altyd aan die hele stam behoort het en het almal dieselfde regte gehad. Maar kon hulle hulsef verdedig? Die krygers het die oorlog gewen en daarmee die koninkryk vergroot. En wie was veronderstel om mag te hê in hierdie land? Die boere, wat 'n bietjie mielies uit die grond uit trek? Of die krygers, wat die koninkryk vergroot en ander stamme dwing om eer te bewys? En wie sorg daarvoor dat daar altyd gevangenes is wat geoffer kan word tydens feeste, sodat die gode hulle nie vir ons vererg en die Aarde vernietig nie?

Toe ons nog rondgedwaal het as swerwers en arm en veragtelik was, toe het ons nog almal dieselfde regte gehad, dis waar. Elkeen was 'n kryger en 'n boer gelyktydig. Maar hoe is ons veronderstel om oorloë te maak en stede te verower as elkeen toegelaat word om sy sê te sê en as elkeen wil kanselier word? En sal daar nou van die priesters, die regter en die openbare publiek ook verwag word om in die grond te gaan skoffel? Hoe sal hulle dan in staat wees om hulle take uit te voer?

Nee, die ooreenkoms is regverdig: elke jong man moet sy oorlogsdiens gaan doen. Sodra die seuntjie tien jaar oud is, sny ons al die hare op sy kop af, en net aan die agterkant van sy nek word daar 'n stukkie maanhare gelos. Wie ook al vir die eerste keer iemand gevange neem, al was dit ook met die hulp van sommige van sy kamerade, mag sy maanhare afsny. Dan is hy 'n iyac. Maar eers as 'n kryger heeltemal op sy eie vier persone gevange geneem het, sou hy 'n tequia word. En kom al die kantore en die eer nie die tequia toe nie? 'n Tequia ontvang 'n gedeelte van die belasting wat die gaarder bymekaarmaak. Hy mag vere en leer-armbande dra. Hy kon 'n Luiperd-ridder of 'n Arend-ridder word. Die koning kon 'n tequia in sy diens aanstel. Maar diegene wat nie daarin kon slaag om na een of twee veldtogte 'n tequia te word nie, moes in die landerye gaan werk het. Hy moes dan belasting betaal en is gereeld versoek om aan openbare projekte te help werk. Hy moes die strate skoonmaak of die damme regmaak, en hy moes in die landerye van die belangriker openbare amptenare werk. Hy mag nie katoen-klere of juwele dra nie. Is dit nie regverdig nie? Maar diegene wat homself onderskei het as 'n kryger of as 'n openbare amptenaar is oorlaai met geskenke wat bestaan het uit klere, juwele en grond. Die ander moes vir hom werk en sy store volmaak met mielies.

Ons het 'n magtige en ryk volk geword. Daar is mielies op die mark, sowel as groente en hoendervleis. Die vrouens berei verskillende soorte etes op klein vuurtjies voor wat ons by hulle kon koop. Handelaars bied materiale, skoene, drankies, pelse, pottebakkery, toue, pype en allerhande soorte gereedskap aan. Die vissermanne bring vis, slakke en krappe van die meer af na die stad toe. Van die mees verafgeleë streke bring ons handelaars groen kwarts en smaragde, skilpaddop en luiperdvelle, amber en papegaaivere. Ons ontvang elke jaar 52,000 ton kos van die stede wat ons verower het, as eerbewys. Talle konvooie met draers beweeg dan eindeloos heen en weer. Die eerbetoners moet 123,000 katoen-kledingstukke aflewer en 33,000 bondels vere. Die Yoaltepec-provinsie stuur elke jaar vir ons veertig goue armbande van vingerdikte. Tlachquiauco moet twintig langnek-bottels vol goudstof aflewer. Vanuit Xilotepec kom daar elke jaar 16,000 vrouensrokke, 16,000 toga's vir die mans, twee oorlogsuitrustings met skilde en hooftooisels, sowel as twee lewende arende.  Uit Tochpan kom peper, uit Tochtepec kom rubber en kakao. Die provinsies voorsien ons van mielies, graan, kakao, heuning, sout, peper, tabak, meubels en erdeware. Daar word van hulle verwag om goud aan te dra van die suidkus af en turkoois en groen kwarts van die ooskus af. Huaxtepec voorsien papier en Cihuautlan mossels.

Het ons nie baie stede verenig in 'n groot koninkryk nie? Ons klipsnyers, wat juwele maak uit edelgesteentes, kom hulle nie van Xochimilco af nie? En die mense wat vere geweef het en die mooiste hooftooisels daarvan gemaak het, is hulle nie van Amantlán afkomstig nie? Het ons hulle nie verower en hulle huise afgebrand nie? En die goudsmede het vanuit die verre suide gekom.

Ons koning, Moctezuma word deur 3,000 bediendes versorg - om nie eers te praat van al sy arende, slange en luiperds wat elke dag 500 kalkoene opvreet nie. In die maand Uey tecuihuitl, wanneer die armes gewoonlik al hulle voorraad opgebruik het, maak die koning die stoor oop en deel hy kos en drank uit aan die mense.700,000 mense bly in die stad Mexico-Tenochtitlán. Ons het die eilande versterk en ons het damme in die water gebou, brûe oor kanale, tempels en paleise, 'n waterleiding wat water van Chapultepec na die hoofstad toe gelei het. Wanneer die koning 'n tempel bou, lewer die stede klip en kalk af.  Duisende werkers moet deur die koning van voedsel voorsien word wanneer hulle besig is om 'n tempel te bou vir die gode. Ons konings het tuine en baddens gemaak en diere en plante vanuit die hele koninkryk is hier versamel. Wanneer die koning 'n fees hou, nooi hy die regeerders van al die vyandelike stede uit en oorlaai hulle dan met juwele en klere van besonderse kwaliteit en duursaamheid. Wie is nog so ryk, so magtig soos ons, die Meksikas? Toe ons koning, Ahuitzotl die Huaxteks se rebellie gefnuik het, is daar vir weke lank feesgevier. Net die opoffering van die gevangenes alleen het al vier dae lank geduur. Geen volk is belangriker, geen volk is so sterk soos wat ons s'n is nie!

Maar:

Soos hulle sê, bly ons nie hier nie,
ook het ons nie hierheen gekom om net die tyd te verwyl nie.
O, ek moet die pragtige blomme verlaat,
Ek moet afgaan daarheen om na die hiernamaals te gaan soek.
O, net vir 'n oomblik het my hart baie moeg geword:
die pragtige liedere
is net vir ons geleen.

Die gode vra offers. Ons moet die gode voed met offers, sodat hulle nie die wêreld sal vernietig nie. Ek dans. Die dromme dreun, die fluite skree, ek dans. Vinniger en vinniger dans ek, al hoe wilder en wilder. Binnekort sal ek by Huitzilopochtli wees. Nee, ek is self Huitzilopochtli. Dra ek dan nie sy toga's nie, is ek dan nie soos hy aangetrek nie? Hier voor my staan die priester met die mes wat gemaak is uit swart klip. Nou is dit my beurt.


Author's comments


This site has content self published by registered users. If you notice anything that looks like spam or abuse, please contact the author.