Martin Auer: Die Vreemde Oorlog, Stories vir 'n Kultuur van Vrede

   
 

Die Blou Seuntjie

Please share if you want to help to promote peace!

Vertaling deur Santa Botha

This translation has not yet been reviewed

Die Dromer
Die Blou Seuntjie
Die Eienaardige Mense van die Planeet Hortus
Arobanai
Ster-slang
Verslag aan die Raad van die Verenigde Sterrestelsels
Eerlike Woorde uit die mond van 'n Europeër
Die Bom
Author's comments
Download (All stories in one printer friendly file)
About the Translator
About the Author
Mail for Martin Auer
Licence
Creative Commons licence agreement

Bücher und CDs von Martin Auer


In meinem Haus in meinem Kopf
Gedichte für Kinder

Die Prinzessin mit dem Bart
Joscha unterm Baum
Was die alte Maiasaura erzählt

Die Erbsenprinzessin

Der wunderbare Zauberer von Oz - Hörbuch zum Download

Die Jagd nach dem Zauberstab, Roman für Kinder - Hörbuch zum Download
Der seltsame Krieg
Geschichten über Krieg und Frieden

Zum Mars und zurück - Lieder
Lieblich klingt der Gartenschlauch - Lieder
Lieschen Radieschen und andere komische Geschichten - CD

Ver, ver weg....anderkant die sterre, is dinge baie anders as hier. En nog verder daarvandaan is dinge nog meer anders as daar, waar alles baie anders is as hier. Maar as jy ver weg kon gevlieg het....baie, baie, baie ver weg van alles af, na 'n plek toe waar alles heeltemal anders is as op enige ander plek, sou dit daar dalk presies dieselfde as hier gewees het.

Miskien is daar, in hierdie verafgeleë streek, 'n planeet wat so groot soos ons Aarde is en miskien lewe daar mense op hierdie planeet wat amper presies net soos ons lyk, behalwe dat hulle blou is en dat hulle hullle ore kan opvou as hulle nie na iets wil luister nie.

Dalk het daar vantevore 'n oorlog uitgebreek op hierdie planeet wat die dood van baie blou mense tot gevolg gehad het. Baie weeskinders is agtergelaat.  In die ruïnes van een van die huise wat deur bomme verwoes is, het 'n klein blou seuntjie gesit en huil  omdat hy sy vader en moeder verloor het. Vir 'n lang ruk het hy so gesit en huil totdat hy nie meer trane gehad het om te huil nie. Hy het sy kraag opgelig, sy hande in sy sakke gesit en weggeloop. Elke keer wanneer hy 'n klip gesien het, het hy daarna geskop en wanneer hy 'n blom gesien het, het hy daarop getrap.

'n Klein hondjie het na hom toe aangekom, vir hom gekyk en sy stertjie begin waai. Toe het die hondjie omgedraai en langs die seuntjie gaan loop, so al asof hy besluit het om die seuntjie geselskap te hou.

"Gaan weg!" het die seuntjie vir die hond gesê. "Jy moet weggaan. As jy by my bly, sal ek vir jou moet lief wees en ek wil nooit weer vir iemand lief wees in my hele lewe nie."

Die hond het vir hom gekyk en sy stertjie vrolik gewaai. Net toe het die seuntjie op 'n geweer afgekom wat langs 'n dooie soldaat gelê het. Hy het die geweer opgetel en dit vir die hond gewys. "Hierdie geweer kan jou doodmaak!" het hy vies gesê. Die hond het toe maar weggehardloop.

"Ek sal jou saam met my vat!" het die seuntjie vir die geweer gesê. "Jy sal my goeie vriend wees." Hy het die geweer gevat en 'n skoot afgevuur na 'n dooie boom toe.

'n Rukkie daarna het hy op 'n skopfiets afgekom wat net so in 'n veld gelos is. Hy het daarop geklim en met dit begin ry.

"Nou het ek 'n geweer en 'n skopfiets," het die seuntjie gesê. "Hulle sal my familie wees. Ek kon 'n hond ook gehad het, maar hy mag dalk doodgemaak word en dan sou ek doodgegaan het van al die huil."

Hy het rondgejaag op sy skopfiets totdat hy 'n huis gesien het waarby daar rook uit die skoorsteen gekom het. "Iemand bly nog daar," het die seuntjie gesê. Hy het rondom die huis gery en by al die vensters ingekyk. Binne-in die huis was daar net 'n ou vroutjie wat besig was om iets te kook.

Die seuntjie het sy skopfiets voor die huis neergesit, sy geweer gevat en in die huisie ingegaan.

"Ek het 'n geweer!" het hy vir die ou vroutjie gesê. "Jy moet vir my iets gee om te eet!"

"Kom maar nader, ek sou in elk geval vir jou iets gegee het om te eet," het die ou vroutjie gesê. "Jy kan maar jou geweer gaan bêre."

"Ek wil nie hê jy moet goed wees vir my nie!" het die seuntjie kwaai gesê. "My geweer kan jou doodmaak!"

Nadat die ou vroutjie toe vir hom kos gegee het, het hy weer weggery.

Dit was hoe die seuntjie nou gelewe het. Hy het vir homself 'n wegkruipplek in 'n verlate huis gemaak. Wanneer hy honger geword het, het hy op sy skopfiets na plekke toe gery waar daar mense was. Daar het hy mense met sy geweer gedwing om vir hom iets te gee om te eet.

Op ander dae het hy oor die verlate oorlogsvelde gejaag met sy skopfiets en dele van wapens en oorlogsvoertuie bymekaargemaak wat net so daar gelos is.  Al hierdie goed het hy na sy wegkruipplek toe gevat.

"Ek sal 'n reuse gewapende robot bou!" het hy vir homself gesê. "Dit sal 100 meter lank wees en dit sal 100 000 ton weeg. Heel bo in sy kop sal ek my kontroles in 'n kajuit hê. Dan sal ek baie mag hê en niemand sal iets aan my kan doen nie."

Op 'n dag het daar 'n meisie by sy wegkruipplek aangekom. Die seuntjie het buitentoe gegaan met sy geweer en gesê: "Jy moet weggaan. My geweer kan jou doodmaak!"

"Haai, jong, ek bedoel nie om jou te pla nie," het die meisie gesê. "Ek het maar net kom kyk of die sampioene nog nie begin groei het nie."

"Jy moet weggaan!" het die seuntjie gesê. "Ek wil niemand by my hê nie!"

"Is jy heeltemal alleen?" het die meisie gevra.

"Nee," het die seuntjie gesê. "Ek het 'n geweer en 'n skopfiets. Hulle is my familie. En eendag sal ek 'n reuse gewapende robot ook hê!"

"Het jy nie iemand van vlees en bloed by jou nie?"

"Ek kon 'n hond gehad het. Maar as iemand dit sou doodgeskiet het, sou ek ook doodgegaan het van al die huil."

"Ek het ook nie eintlik iemand nie," het die meisie gesê. "Ons kan saambly."

"Ek wil nie iemand hê wat deur 'n geweer doodgemaak kan word nie!"

"Wel, dan moet jy maar net iemand kry wat nie deur 'n geweer doodgemaak kan word nie!" het die meisie gesê en weggeloop.

Die seuntjie het uiteindelik sy reuse gewapende robot gebou en ingeklim toe dit klaar was. Hy het heel bo in die robot se kop gaan sit waar die kajuit met die kontroles in was. Toe het hy deur die land begin ry in sy reuse gewapende robot.

Orals het die mense begin skree as hulle hom gesien aankom het en wou hulle weghardloop. Maar hulle kon nie wegkom van die reuse gewapende robot af nie.

Die seuntjie het 'n mikrofoon in die kontrole-kajuit gehad en alles wat hy deur die mikrofoon gesê het, het brullend by die robot se mond uitgekom. "Is daar enigiemand hier wat nie deur 'n geweer doodgemaak kan word nie?" het die robot gegil. Maar oral het die mense net weggehardloop van hom af en het hy nooit iemand opgespoor wat nie deur 'n geweer doodgemaak kon word nie.

Op 'n dag het hy egter bo vanuit sy kajuit waar hy gesit het gesien dat daar iemand daaronder was wat nie van hom af weggehardloop het nie, maar net daar gestaan het en iets na hom toe geskree het. Maar hy was so hoog bo die grond in sy robot dat hy nie kon verstaan wat die persoon sê nie.

"Miskien is dit iemand wat nie deur 'n geweer doodgemaak kan word nie," het die seuntjie gedink en uit die robot geklim. Maar dit was dieselfde ou vroutjie wat vir hom 'n rukkie terug kos gekook het. "Wou jy iets vir my gesê het?" het die seuntjie gevra.

"Ja," het die ou vroutjie gesê. "Ek het gehoor van iemand wat nie deur 'n geweer doodgemaak kan word nie. Ek het gedink ek moet jou sê."

"En wie is dit?" het die seuntjie gevra.

"Hy is 'n ou man wat daar bo in die maan bly."

"Dan sal ek hom moet gaan soek," het die seuntjie gesê, "want ek wil nie iemand by my hê wat deur 'n geweer doodgemaak kan word nie." Hy het toe 'n knoppie gedruk en die volgende oomblik het sy reuse gewapende robot verander in 'n reuse gewapende vuurpyl waarmee hy na die maan toe gevlieg het.

Daar bo op die maan moes die seuntjie baie lank soek. Uiteindelik het hy tog die ou man gekry. Hy het agter 'n teleskoop gesit en afkyk op die blou planeet.

"Is jy die man wat nie deur 'n geweer doodgemaak kan word nie?" het die seuntjie vir die ou man gevra.

"Ja, wel, ek dink so," het die ou man gesê.

"En waarna kyk jy deur jou teleskoop?"

"Ek is besig om die inwoners van die blou planeet te bestudeer."

"Dink jy ek kan hier by jou bly?" het die seuntjie gevra.

"Miskien," het die ou man gesê. "Wat maak my so besonders?"

"Omdat ek nie by iemand wil bly wat deur 'n geweer doodgemaak kan word nie. Toe my ouers oorlede is, het ek al die trane gehuil wat ek in my gehad het. Ek kon 'n hond gehad het, maar as iemand dit sou doodmaak, sou ek doodgegaan het van die huil. Ek kon ook by 'n ou vroutjie of by 'n klein meisietjie gebly het. Maar hulle was nie bestand teen koeëls nie en as hulle doodgemaak sou word, sou ek doodgegaan het van die huil oor hulle."

"Dis alles in orde," het die ou man gesê, "jy kan maar hier by my bly. Niemand kan my doodskiet nie, want hier is nie gewere hier nie."

"Is dit al?" het die seuntjie gevra.

"Ja, dit is," het die ou man gesê.

"Maar ek het my geweer saam met my gebring."

"Dis nou baie jammer," het die ou man gesê, "nou kan jy nie by my bly nie. Jou geweer kan my doodmaak."

"Sal ek dan moet teruggaan?" het die seuntjie gevra.

"Ja," het die ou man geantwoord.

"Agge nee," het die seuntjie gesê.

"Wil jy nie weggaan nie?" het die ou man gevra.

"Mm - nee," het die seuntjie gesê. "Ek sou baie graag hier wou bly."

"Dalk kan jy jou geweer weggooi," het die ou man gesê.

"Miskien," het die seuntjie geantwoord.

"En dan kan jy mos by my bly," het die ou man gesê.

"Miskien," het die seuntjie geantwoord. "Wat sal ek daarna moet doen?"

"Jy kan deur hierdie teleskoop kyk. Dan sal jy dalk agterkom hoekom die mense daar onder altyd besig is om oorlog te maak."

"En hoekom maak hulle dan oorlog?"

"Wel, dit weet ek ook nie. Ek veronderstel dit het iets te doen met die feit dat hulle nie genoeg van mekaar af weet nie. Daar is so baie van hulle en hulle lewens is so ingewikkeld dat hulle nie besef hoe 'n groot invloed hulle gedrag op ander kan hê nie. Ek neem aan dat hulle nie weet waar die vleis wat hulle eet, vandaan kom nie, of waarheen die brood wat hulle bak, gaan nie. Ek veronderstel dat hulle nie seker is of die metaal wat hulle van onder uit die aarde opgrawe gebruik moet word vir stootskrapers of vir kanonne nie. Dalk is hulle nie daarvan bewus dat die vleis wat hulle besig is om te eet, ook besig is om weggevat te word van ander mense af nie. As hulle hulself maar net van hier bo af kon gesien het, sou hulle dinge dalk baie beter kon verstaan het.

"Maar dan moet iemand dit seker vir hulle gaan leer," het die seuntjie opgemerk.

"Miskien," het die ou man gesê, "maar ek is te oud en te moeg daarvoor."

Met hierdie woorde het die seuntjie sy geweer laat val, en dit het deur die ruimte geval tot onder op die planeet, waar dit in fyn stukkies gebreek het.

Die seuntjie het vir baie jare by die ou man op die maan gebly terwyl hy deur die teleskoop gekyk en die mense daaronder bestudeer het. Dalk het hy ook een dag soontoe gevlieg om aan hulle te gaan verduidelik wat hulle alles verkeerd gedoen het.

Author's comments


This site has content self published by registered users. If you notice anything that looks like spam or abuse, please contact the author.