Martin Auer: Die Vreemde Oorlog, Stories vir 'n Kultuur van Vrede

   
 

Verslag aan die Raad van die Verenigde Sterrestelsels

Please share if you want to help to promote peace!

Vertaling deur Santa Botha

This translation has not yet been reviewed

Die Dromer
Die Blou Seuntjie
Die Eienaardige Mense van die Planeet Hortus
Arobanai
Ster-slang
Verslag aan die Raad van die Verenigde Sterrestelsels
Eerlike Woorde uit die mond van 'n Europeër
Die Bom
Author's comments
Download (All stories in one printer friendly file)
About the Translator
About the Author
Mail for Martin Auer
Licence
Creative Commons licence agreement

Bücher und CDs von Martin Auer


In meinem Haus in meinem Kopf
Gedichte für Kinder

Die Prinzessin mit dem Bart
Joscha unterm Baum
Was die alte Maiasaura erzählt

Die Erbsenprinzessin

Der wunderbare Zauberer von Oz - Hörbuch zum Download

Die Jagd nach dem Zauberstab, Roman für Kinder - Hörbuch zum Download
Der seltsame Krieg
Geschichten über Krieg und Frieden

Zum Mars und zurück - Lieder
Lieblich klingt der Gartenschlauch - Lieder
Lieschen Radieschen und andere komische Geschichten - CD

Gebaseer op ons waarnemings tydens ongeveer 10,000 rewolusies van die planeet Yer, moet ons dringend protes aanteken teen die toelating van hierdie planeet en sy inwoners tot die Verenigde Sterrestelsels.

Op Yer is daar 'n spesie van inwoners wat hulleself as intelligent beskou en wat gedurende die laaste miljoen rewolusies ongelooflik vermenigvuldig en oor die hele planeet versprei het: die sogenaamde Nin, Orang of Mense. Hierdie spesie, wat oorspronklik van boombewoners afstam, beskou hulle in der waarheid as intelligent, maar die huidige ses biljoen Nin is nie daartoe in staat om hulle optredes teenoor mekaar op 'n sinvolle manier te koördineer nie. Baiekeer vernietig sommige van hulle iets wat ander geskep het. Hulle ontneem mekaar ook van kos en klere. Hulle produseer wel dinge wat veronderstel is om die lewe makliker en meer aangenaam vir hulle te maak, maar terwyl hulle besig is met hierdie proses, vernietig en vergiftig hulle hulle planeet se atmosfeer, water en grond, en op hierdie manier maak hulle hulle lewens oneindiglik moeiliker. Een van die ergste rampe waaronder hulle ly is 'n gebruik (of moet ons dit 'n siekte noem?) wat hulle noem wojna, war, krieg or guerra. Wanneer 'n wojna uitbreek, val groot groepe van die Nin mekaar aan en roei hulle mekaar uit. Hulle verwoes die wonings en kosvoorrade van hulle "vyande" en martel mekaar op die mees afgryslikste maniere. Ons navorsingspan het gaan probeer uitvind hoekom hulle dit doen. Om die waarheid te sê, stem die Nin self gladnie saam oor hierdie saak nie. Daar is, en dit is wat dit alles so eienaardig maak, baie van hulle wat hierdie wrede gebruik verwerp en dit beskou as die ergste ramp wat die Nindom kan tref.  Ander weer, is baie lief vir wojna. Hulle vertel stories daaroor of kyk na bewegende prente daaroor. Die Nin wat wojna verwerp, het verskillende opinies oor hoekom dit daartoe kan lei. Sommige van hulle beskou dit doodeenvoudig as 'n uitbarsting van kranksinnigheid onder die belangriker groepslede van die Nin. Ander glo dat die Nin twee verskillende soorte siele in hulleself huisves, waarvan die een 'n goeie een is wat lief is vir die ander Nin, en 'n slegte een wat die ander Nin haat. Sommiges glo ook dat wojna regtig nie lekker is nie, maar dat dit nou en dan nodig is. Dit gebeur dikwels dat twee groepe Nin 'n wojna met mekaar begin, waarin elkeen sê, "Wel, ons wil nie hierdie wojna hê nie, maar ongelukkig forseer die ander ons daarin."

Ons navorsingspan neig na die oortuiging toe dat die Nin se basiese probleem daarin geleë is dat hulle nie daartoe in staat is om die optredes van groot groepe teenoor mekaar in harmonie te laat geskied nie. Dit wil voorkom asof hulle nog gladnie verstaan dat hulle nie afsonderlike individue is nie, maar dat hulle aan mekaar en met alle ander inwoners van die planeet verbind is. Om dit wat bedoel word verstaanbaar te maak aan die Nin, kan mens die voorbeeld gebruik van twee Yer inwoners wat as osse bekend gestaan het by sekere van die Nin. Indien twee van hierdie osse ingespan sou word voor 'n tipe vervoermiddel (genoem wa deur sommige van die Nin) en een van die osse begin noordwaarts trek, terwyl die ander een na die westekant toe beweeg, sal albei van hulle in die noordweste beland, self al wou nie een van hulle eintlik soontoe gegaan het nie. Die Nin verstaan nog nie dat hulle aan al die ander ses biljoen Nin verbind is, soos wat die twee osse voor aan die wa was, nie. Dit is maar net omdat hulle optredes baie meer ingewikkeld is as die blote trek van 'n wa, en die gevolge van ses biljoen Nin se optredes is uit die aard van die saak baie moeiliker om te bepaal as die pad wat twee osse moet loop. Dit wil voorkom asof die intelligensie van die Nin tot dusver nog nie die opgewasse is vir die taak voor hande nie.

Wat nou hierna volg is 'n verslag wat deur ons navorsingspan opgestel is in verband met die oorsprong van wojna op die planeet Yer. Baie, baie duisende planeet rewolusies gelede, toe die Nin nog 'n bestaan gemaak het uit jag en die bymekaarmaak van kos in die woude, het hulle nog nie geweet wat wojna was nie. Gedurende daardie tyd, het die Nin in klein groepies bymekaar gebly en die woude gefynkam. So 'n groep het slegs uit sestig tot tagtig Nin bestaan, ongeveer tien tot vyftien sogenaamde families.

Elke groep het 'n spesifieke jaggebied gehad waardeur hulle in die loop van die jaar gedrentel het op soek na bessies en vrugte, sampioene en wortels, na slake en paddas en natuurlik vir wild waarop hulle kon jag maak. In een gebied, kom ons sê maar in 'n bergvallei, was daar baie min van hierdie groepies gewees, miskien drie of vier op die meeste. 'n Woud kan nie 'n groot aantal mense voed nie. Hierdie Nin het geen kennis gehad van konings of kapteine nie, van hofsale, polisie of tronke nie, en daarom het hulle dan ook geen wette gehad nie. Hoekom moes hulle? Wanneer iemand iets gedoen het wat die ander nie goedgekeur het nie, het hulle saans saam om die vuur gaan sit en daaroor gepraat. Wanneer hulle wou gaan bokke jag, het hulle hulle beste jagter gevolg. Maar wanneer die tyd aangebreek het om na die heuning van die wilde bye te gaan soek, het hulle die vrou gevolg wat die bye die beste geken het. En wanneer daar 'n rusie uitgebreek het, het hulle na die raad van die oudste vrouens en mans geluister omdat hulle die meeste ondervinding gehad het. Die Nin het bymekaar gebly en alles met mekaar gedeel, omdat hulle andersins nie sou oorleef het nie.

Sodra 'n groep te groot begin word het, moes dit verdeel, en moes een helfte 'n nuwe jagveld iewers anders gaan soek het. In sulke gevalle kon een groep 'n ander groep se area binnegaan. En dan, ja, kon daar 'n geveg onstaan. Maar so 'n geveg was gewoonlik vinnig verby. Gewoonlik was dit niks meer as 'n groot geraas nie. Sodra die een groep weggehardloop het, was die geveg verby.

Hierdie gevegte was uitsonderlik en het slegs gebeur wanneer een groep sy gebied moes verlaat. Dit het nie baie gebeur nie omdat die vrouens hulle babas vir vier jaar of langer gesoog het en dit het hulle daarvan weerhou om nog kinders gedurende daardie tyd te hê. Op hierdie manier het die vrouens, onwetend, die groep daarvan weerhou om te groot te word en om gevolglik te moes verdeel. Afgesien daarvan was daar nooit rede gewees om te baklei nie. Hierdie Nin groepe het geen begeerte gehad om hulle jagvelde uit te brei nie. Hulle sou nie eers in staat gewees het om 'n groter jaggebied te benut nie. Daar was ook geen rede gewees om die naburige groep aan te val en hulle te beroof nie, omdat daar niks was om te roof nie. Die Nin van daardie tye het net 'n klein hoeveelheid voorraad aangehou. Hulle het van die hand na die mond gelewe en het net soveel kos bymekaargemaak en gejag as wat hulle in 'n kort tydjie kon eet. Hulle het op hierdie manier gelewe vir honderde duisende planeet rewolusies.

Omtrent 6,000 planeet rewolusies gelede het die klimaat verander in sekere gebiede waar die Nin gewoon het. Die verskille tussen die droë en die reënerige seisoene het groter geword, en sekere plantsoorte het uitgesterf. So het die diere wat van hierdie plante gelewe het dan ook verdwyn. Maar sekere plante, waarvan die saad uit harde pitte bestaan het, kon baie goed oorleef in hierdie klimaat. Die Nin het ontdek hoe om hierdie plante met sorg en aandag te laat floreer en op hierdie manier kon hulle baie meer kos binne 'n redelike klein gebied oes, as wat hulle sou kon doen as hulle moes gaan rondloop het en maar gevat het wat hulle kon kry. Hierdie Nin wou nie meer gaan rondloop nie. Hulle het die eerste dorpies opgerig en boere geword. Maar hulle het nogsteeds baie van hulle jag-tradisies behou. Nou het hulle net soos wat hulle vroeër saam gejag het, saam die grond bewerk. Die land het aan niemand behoort nie - of aan almal. Wanneer dit nodig geword het om oor gemeenskap-sake besluit, het die inwoners van die dorpies bymekaargekom en die probleem bespreek. Hulle het nie leiers verkies nie, maar wanneer daar 'n spesifieke aktiwiteit was wat georganiseer moes word - byvoorbeeld 'n nuwe deel in die woud wat skoongemaak moes word, of 'n nuwe gemeenskapskompleks wat gebou moes word, of om te gaan jag - dan het hulle 'n man of 'n vrou gevra wat genoeg kennis daarvan gehad het om die leiding te kon neem. Dit was hoe dit altyd was. Die mans het nogsteeds gaan jag vir wild wat al hoe minder begin word het, terwyl 'n groot deel van die werk op die lande deur die vrouens gedoen is. Maar aangesien die stapelvoedsel van die lande af gekom het, het die vrouens dikwels meer sê daaroor gehad as die mans.

Die plaaslewe het sy voordele en sy nadele gehad. Die mense het afhanklik geword van graan. Toe hulle nog jagters en insamelaars was, was dit nie so 'n ernstige saak gewees as een soort plant nie baie goed gedoen het in een jaar nie. Daar was honderde ander in die woude gewees. Maar as daar nou 'n droogte gekom het, het almal honger gely. Hulle kos was ook merendeels dieselfde gewees, sonder veel verskeidenheid, met die gevolg dat hulle tande sleg geword het en hulle kinders klein gebly het. Ook die werk was moeilik en eentonig. Die lewe het nie meer soveel verskeidenheid en opwinding gebied nie. Maar daar was geen omkeer meer nie, al was die enigste rede daarvoor gewees dat die jagters en insamelaars baie meer land nodig gehad het as die boere.

Die nuutste verwikkeling was nou dat hulle nie meer van die hand na die mond gelewe het nie. Hulle kon meer vervaardig as wat hulle kon verbruik. Hulle kon voedsel stoor. Dan sou hulle iets gehad het in slegte tye, 'n veiligheidsnet indien daar 'n droogte of 'n vloed sou kom. Indien hulle voorraadhoop groot genoeg was, kon hulle ook daarvan belê in die toekoms. Dit beteken dat, indien hulle genoeg graan gestoor het, hulle dit byvoorbeeld sou kon bekostig om minder lande te bewerk. Party van die mense kon eerder 'n besproeingsloot grawe, sodat die oes in die daaropvolgende jaar selfs meer volop sou wees en die surplus soveel groter. Dan kon hulle hulle lewens óf nog gemakliker maak, óf die surplus weer in iets anders belê. Indien dit nie vir almal nodig was om op die lande te gaan werk nie, kon een van hulle begin het om te spesialiseer in grofsmedery en 'n ander in pottebakkery, en so aan om hierdie vaardighede sodanig te ontwikkel dat dit later almal se werk sal vergemaklik.

Hulle kon net sowel sommiges toelaat om te spesialiseer in die geneeskunde, in gebed of in die skryf van liedjies. Dit is waar dat hierdie dinge nie die surplus vermeerder het nie, maar dit het die lewe vir almal meer aangenaam en verrykend gemaak. Op hierdie manier het vooruitgang stadig maar seker sy verskyning gemaak. Juweliersware is vervaardig; skilderye is geverf en standbeelde is uitgekerf. Liedjies en stories is geskryf; klere het mooier geword en die danse meer ingewikkeld. Dit was 'n vredevolle lewe.

In ander gebiede het die jagters troppe wild met hoewe gevolg. Wildsbokke, herte, skape en boerbokke het op die vlaktes gewei in die winter en op die hooglande in die somer. Die jagters het hulle agtervolg soos wat hulle rondgetrek het. Op die vlaktes het hulle dadels gevind, op die hange akkers, amandels en pimperneute. Tussen die heuwels het hulle appels en pere gekry. Wilde graan het teen verskillende gradiënte ryp geword in verskillende seisoene. Hoe vaardiger die mense geword het met jag, hoe meer kieskeurig kon hulle word oor die diere wat hulle as prooi verkies het. Toe hulle nog hoofsaaklik jong bokke en ramme gejag het en die vroulike diere oorgesien het, was die troppe beter in staat gewees om weer aan te vul. Die jagters het bere, wolwe en jakkalse doodgemaak, sodat hulle nie die troppe sou uitroei in hierdie tyd nie. Hulle het die troppe aangejaag na gebiede toe waar hulle beter beskerm kon word. Skape en boerbokke was nie so skugter gewees soos wildsbokke en herte nie, en dit was vir hulle makliker gewees om gewoond te raak aan die konstante teenwoordigheid van mense. Daarom het die jagters verkies om hulle te agtervolg. So het die jagters later skaapwagters geword. Die lewe van die herdersvolk was nogsteeds baie dieselfde gewees as die vroeëre lewe van die jagters. Hulle het nogsteeds deur hulle weivelde beweeg in die loop van die jaar en hulle het natuurlik nogsteeds diere gejag wat nie makgemaak wou word nie. Aangesien jag 'n man se werk was, het die mans die troppe as hulle eiendom beskou en so het dit dan gebeur dat iets wat 'n manlike Nin gesê het belangriker was as dit wat 'n vrou gesê het.

Skaapwagters en boere het uiteraard redelik gou mekaar se paaie gekruis. Almal het iets gehad wat die ander een kon gebruik. Die skaapwagters kon graan en brood by die boere kry en potte wat van klei gemaak is en nog ander dinge ook. In ruil daarvoor het die boere vleis gekry, leer, wilde vrugte en neute. Maar een dag het 'n skaapwagter-kaptein, wat ook 'n bekende jagter was, agtergekom dat dit ook moontlik was om van die boere te neem wat hy wou gehad het, sonder om vir hulle iets in ruil daarvoor aan te bied. Die boere, wat nie meer gewoond daaraan was om te jag nie, was nie baie goeie bakleiers gewees nie. Die skaapwagters het nogsteeds baie na aan die jagters-manier van lewe geleef. Vir hulle was die boere maar net 'n nuwe soort wild gewees. So het hulle dan daaraan gewoond geraak om die boere gereeld aan te val en te beroof.

Moet egter nie dink dat hulle sommer net skielik verander het in slegte Nin nie. Hulle het maar net hulle aangeleerde manier van lewe voortgesit en toegepas op 'n nuwe soort prooi: die boere met hulle beeste en graanstore. Onder mekaar was hulle nog net so vriendelik en behulpsaam gewees as vantevore. Hulle het hulle vangs gedeel, hulle sake gesamentlik geskik en het hulle kinders goed behandel. Hulle was jagters, nie soldate nie, maar nogsteeds was hulle die oorsaak van wojna in die wêreld.

Hoekom was dit vir hulle moontlik gewees om voort te gaan om die boere se dorpies aan te val en te beroof? Omdat die boere eenvoudig net daartoe in staat was om meer kos te vervaardig as wat hulleself nodig gehad het. As die jagters nie die skure heeltemal leeg gestroop het nie, as hulle nie al die skape en varke saam met hulle gevat het nie, as hulle nie die lande aan die brand gesteek het nie, dan was dit vir die boere op een of ander manier moontlik gewees om uit te hou tot die volgende oes toe. En dan was daar weer iets gewees wat die jagters kon gaan steel het. Mettertyd het die jagters selfs kontrakte met die boere aangegaan: as die boere vrywilliglik vir hulle graan en vleis sou gee - dit het bekend gestaan as 'n "eerbewys" - dan sou hulle hulle nie meer aanval nie, maar hulle eerder beskerm. So het die jagters regeerders en soldate geword, en die boere werkers. En nou het iets eienaardigs gebeur. Alhoewel die regeerders en die soldate nie 'n dag se werk gedoen het nie en daarby 'n redelike groot deel van wat die boere vervaardig het, vermors het, was daar 'n groter surplus vir die hele gemeenskap gewees as waaraan die boere gewoond was om te hê toe hulle nog vry was. Die boere het nou minder vir hulleself gehou van dit wat hulle vervaardig het, terwyl hulle selfs meer vervaardig het as vantevore. Voorheen, toe hulle nog vry was om self te kon besluit oor hoe hulle hulle tyd wou spandeer, het hulle natuurlik nie dit bereik wat 'n Nin in staat was om te kon bereik nie en is hulle nie tevrede gestel met die mees basiese dinge wat 'n Nin nodig gehad het nie. Watter vrye Nin, wat by sy volle positiewe was, sou dit gedoen het? Maar dit was presies wat hulle regeerders hulle nou gedwing het om te doen: hulle moes so hard as moontlik werk en tevrede wees met slegs die heel noodsaaklikste dinge. En omdat hierdie soldate-boere-gemeenskap 'n groter surplus vervaardig het as enige ander gemeenskap, kon meer besproeiingskanale daar gebou word, meer gereedskap kon gemaak word en meer dinge kon uitgevind word as in ander plekke. Meer wapens en beter versterkings kon vervaardig en opgerig word, meer tempels kon gebou word en meer priesters kon van voedsel voorsien word as in ander plekke. Kortliks gestel: so 'n gemeenskap was verhewe bo enige ander; dit kon vinniger groei en dit kon ander gemeenskappe oorwin en hulle forseer om dieselfde lewensstyl aan te neem.

Die ou jagterstamme wou nooit die grootte van hulle jagvelde uitgebrei het nie. Hulle sou dit nie behoorlik kon benut het nie. Die boere het ook geen begeerte gehad om hulle lande groter te maak nie. Hulle sou dit nie kon bewerk het nie. Maar die nuwe regeerders het begeer om meer en meer dorpies aan hulle gesag te onderwerp.  Hoe meer dorpies hulle kon domineer, hoe meer eerbewyse kon hulle insamel. En hoe meer eerbewyse hulle ontvang het, hoe meer kon hulle daarvan aanwend vir verbeterings wat hulle nog sterker kon maak. Spoedig was daar soldaat- en boeregemeenskappe op ander plekke gewees waarvoor hulle versigtig moes wees. En so het oorlog 'n gereelde instelling geword, selfs 'n gewoonte.

Kom ons maak nou 'n opsomming van hierdie treurige verhaal. Met tye en op plekke wanneer die Nin in vryheid gelewe het, het hulle die tyd wat oorgebly het nadat hulle gewerk het, gespandeer op dinge wat die lewe vir hulle meer aangenaam gemaak het: vir musiek en dans, vir storie-vertellery, vir die maak van juwele, vir die maak van mooier klere of vir die verf van hulle liggame. Waar Nin deur soldate gedomineer is, is hulle geforseer om so veel as moontlik voedsel te produseer sodat ander op hulle beurt metale kon verkry, wapens kon vervaardig, beskermende mure en kastele kon bou, allerhande soort dinge wat eintlik baie pyn en lyding vir die Nin veroorsaak het.

Maar snaaks genoeg, in die soldate-lande was daar ook meer mooi klere, meer kosbare juwele, indrukwekkender standbeelde en beter musiek. Hoe is dit moontlik? Omdat al hierdie dinge eintlik net vir die regeerders bedoel was. Hulle het die beste kunstenaars in hulle paleise ontvang en hulle van goeie kos voorsien, sowel as van pragtige huise en klere, sodat hulle die hele dag net daaraan kon spandeer om hulle kuns te ontwikkel. Maar vir die eenvoudige Nin was daar geen kunsvorme nie. Die vrye Nin het musikante en juweliers in elke dorpie gehad, maar hulle was terselfdertyd ook boere gewees en het dus nie veel tyd gehad om hulle vaardighede te slyp nie. Die gevolg was dat die soldate-mense gewoonlik ryker was as die vrye Nin-mense, maar dit was slegs omdat die meese mense wat tot die Nin behoort het in armoede en onkunde geleef het en dit daarom slegs die regeerder en sy soldate was wat toegang gehad het tot rykdom. Dit is hoekom die soldate sterker was as die vrylewende Nin en hulle daarom altyd kon oorwin.

So het Yer dan 'n wêreld geword wat gekenmerk is deur bakleiery, diefstal en onderdrukking. Die lewensstyl wat die meeste pret belowe het, was nie die lewensstyl wat op die ou end geseëvier het nie. Dit was eeerder die lewensstyl wat tot die grootste surplus gelei het en wat snelle vooruitgang moontlik gemaak het. Waartoe dit gelei het sal kortliks bespreek word deur 'n gebied wat bekend gestaan het as die Romeinse Ryk as voorbeeld te gebruik:

Die soldaat-prinse het gou agtergekom dat hulle nog ryker kon word indien hulle die oorwonne vyande hulle slawe sou maak. Slawe het absoluut geen regte meer gehad nie. Hulle moes soos diere gewerk het en is meer as een keer slegter behandel as diere. Dit is waar dat 'n slaaf net werk wanneer hy of sy daartoe gedwing word. Dit is ook waar dat 'n slaaf, wat nie eers so goed soos 'n dier behandel is nie, nie baie lank gelewe het nie. Maar dit het nie saakgemaak nie. Nuwe oorloë kan gevoer word en nuwe slawe kan gevange geneem word. In Rome het dit gebeur dat geen vrylewende Romein meer bereid was om te werk nie. Werk was iets wat slawe gedoen het. Die Romeinse Ryk was voortdurend besig om oorlog te voer ten einde meer slawe te bekom wat al die werk sou doen en sodoende die Ryk sou versterk. Al die vrylewende Romeine was óf  soldate gewees, óf werklose rondleêrs, behalwe vir die paar mense wat beamptes van die keiser was of wat grond- en slawe-eienaars was. Die Romeinse Ryk was voortdurend besig om oorloë te voer en het mettertyd groter en groter geword. Dit het die wêreld regeer. Maar op 'n dag het dit ineengestort. Dit het so groot geword dat daar nie meer genoeg Romeinse soldate was om die uitgestrekte grense te verdedig en terselfdertyd 'n ogie te hou oor die slawe in die hele land nie. Die tyd het aangebreek waar oorlog nie meer 'n land sterker gemaak het nie, maar dit eerder so verswak het dat dit tot niet gegaan het.

Ander ryke het dit vervang. Nuwe sosiale lewenswyses het onstaan. Maar een ding het dieselfde gebly: die sosiale lewenswyses wat die mense die meeste genot verskaf het, was nie die lewenswyses wat bly voortbestaan het nie; dit was eerder die sosiale lewenswyses wat aanleiding gegee het tot die grootste surplusse. Daardie ryke of state wat die grootste surplusse bereik het, kon altyd die ander aan hulle gesag onderwerp en hulle manier van lewe op ander afgedwing het. Hierdie feit het nog nooit verander nie en dit is hoekom wojna, tot vandag toe nog, nie uit die lewens van die Nin verdwyn het nie. Tot vandag toe wend hulle die grootste deel van hulle surplusse aan vir die vervaardiging van nuwe en beter wapens. Vandag het hulle wapens waarmee hulle alle lewe op die planeet kan uitroei. Dit is waarom hulle 'n ernstige bedreiging geword het vir die hele Yer-planeet.

Eers wanneer die Nin die dag sal verstaan dat wojna en onderdrukking net oënskynlike rykdom skep, sal hulle 'n nuwe sosiale lewenswyse ontdek. Maar om dit te kan doen moet hulle begryp dat ware rykdom nie uit 'n oorvloed van besittings bestaan waarmee hulle weer so veel as moontlik ander dinge kan vervaardig, ensovoorts, nie. Vir die inwoners van hierdie planeet sal ware rykdom heelwaarskynlik ook gevind kan word in 'n wêreld waar soveel as moontlik van die Nin in staat gestel kon word om soveel tyd as moontlik beskikbaar te hê vir musiek, dans, met mekaar gesels, speel, gedigte skryf, skilder, stories vertel, aan sport deelneem. Met ander woorde, om die lewe mooier te maak. Andersins kan wojna hulle hele planeet verwoes net soos wat dit eens op 'n tyd met die Romeinse Ryk gebeur het.

Dit is egter, in elk geval, heeltemal buite die kwessie - in ons navorsingspan se opinie - om die Nin toe te laat tot die gemeenskap van die Verenigde Sterrestelsels, voordat hulle nie eers die mees basiese en eenvoudige reëls verstaan van hoe om in groot groepe saam te lewe nie.


Author's comments


This site has content self published by registered users. If you notice anything that looks like spam or abuse, please contact the author.